Νυχτερινή Αυγουστιάτικη μεταμεσονύχτια βόλτα στο κέντρο της πόλης

Κάθε βράδυ στην καρδιά της πόλης γύρω στα μεσάνυχτα  εξελίσσεται ένα θλιβερό θέαμα. Θλιβερό βέβαια για όσους έχουν ακόμη μέσα τους συμπόνοια για τα παθήματα των συνανθρώπων. Για τους υπόλοιπους μάλλον αδιάφορο.
 
Περπατάω στην Τσιμισκή μόνος και βλέπω έναν από τους πολλούς άστεγους που υπάρχουν τον τελευταίο καιρό να κάθεται σε ένα παγκάκι και να ετοιμάζεται για ύπνο. Μόνος του  απέναντι σε μια κοινωνία αδιάφορη που τον προσπερνάει διαρκώς. Δίπλα του να παρελάσει η ατέλειωτη πομπή των αυτοκινήτων. Έτοιμος να ξαπλώσει και να εισπνεύσει τις τεράστιες δόσεις καυσαερίου και τον ήχο  από χιλιάδες εξατμίσεις  να μπαίνει μέσα στα αυτιά του για νανούρισμα  .
 
Θα ήθελα να του μιλήσω και να μάθω για την ζωή του. Πως βρέθηκε στον δρόμο; Τον φαντάζομαι πριν πολλά χρόνια σαν νεογέννητο βρέφος με τους συγγενείς και τους φίλους της οικογένειας από πάνω του, να δίνουν ευχές για το μέλλον του. Τον φαντάζομαι λίγο μεγαλύτερο να του βάζει η μάνα του κολατσιό στην τσάντα και να τον στέλνει στο σχολείο σκεπτόμενη τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Ο πατέρας του το βράδυ να του δίνει συμβουλές για  να γίνει ένας σωστός άντρας αύριο μεθαύριο.Και τώρα εδώ. Μόνος και αβοήθητος σε χειρότερη μοίρα και από ένα ζώο. Αν ήταν σκύλος θα περνούσαν κάποιοι και θα τον χάιδευαν. Κάποιος ίσως να του έδινε κάτι να φάει και κάποιος άλλος ίσως να του γέμιζε κάθε μέρα έναν κουβά με νερό για να έχει να πίνει. Είχε την ατυχία όμως να είναι άνθρωπος…

Λίγο πιο πέρα κοιτάζω έναν  άλλο άστεγο σε ένα παγκάκι να κοιμάται και δίπλα του τρία σκυλιά να είναι όρθια σαν να είναι η προσωπική του φρουρά. Έμαθα πως του πρότειναν να πάει σε ένα κέντρο αστέγων  αλλά δεν δέχτηκε γιατί δεν τον άφησαν να πάρει τα σκυλιά μαζί του…
 
Λίγο πιο εκεί βλέπω ακόμη έναν άστεγο να έχει τοποθετήσει κάποιες κουβέρτες σε ένα παγκάκι και να κάθεται και να κοιτάζει με ένα σκεπτικό βλέμμα τον κόσμο που περνάει, καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί. Τι να συλλογίζεται άραγε αυτή την στιγμή; Μήπως ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον; Ότι θα έρθει κάποια ημέρα  που θα βρει κατάλυμα για το άστεγο σώμα του; Κάθομαι και το αντιπαραβάλω αυτό με την χθεσινή βραδιά που καθόμουν στο διαμέρισμα μου και είχα κατακλυστεί από γκρίζες σκέψεις για ένα απραγματοποίητο ταξίδι…Τι αχαριστία Θεέ μου.
Προχωράω πιο πέρα. Δύο κοπέλες βαδίζουν και λέει η μία στην άλλη. «Όχι εγώ είμαι 24 χρονών πια, δεν πάω να καθίσω στο πεζούλι, να πάμε αλλού»
 
Οι άνθρωποι που είδα πιο πριν στα παγκάκια πόσο χρονών να ήταν άραγε;

K.Igano