Οι εναπομείναντες που βαδίζουν
τα βράδια στην πόλη, θυμίζουν σκηνή από ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου
μια μεγάλη καταστροφή βρήκε τον πλανήτη και σκότωσε σχεδόν τους πάντες και μετά
από λίγες ώρες ξεμυτίζουν διστακτικά και με αργό φοβισμένο βήμα οι λίγοι
επιζώντες για να βολτάρουν στην νέα πραγματικότητα.
Μια αποπνικτική σιωπή σκεπάζει
τα πάντα. Πότε πότε σπάει η σιωπή αλλά ποτέ για γέλια και χαρούμενες κραυγές.
Οι μόνες φωνές προέρχονται από βρισίδια και τσακωμούς.
Οι άνθρωποι μαθημένοι σε
διαφορετικές συνθήκες εδώ και χρόνια δοκιμάζουν τώρα τα όρια του χειρότερου
τους εαυτού. Λιγοστές παρέες σε παγκάκια και καφέ με το χαμόγελο να απουσιάζει.
Το μόνο που βλέπεις στα πρόσωπα
είναι ένα ύφος ¨μα πως ξέμεινα εδώ πέρα, τέτοια μέρα;¨
Οι ληστές σπιτιών αντιμετωπίζουν
και αυτοί μια νέα πραγματικότητα. Η κάποτε χρυσή μέρα για αυτούς σχεδόν έχει
σβήσει καθώς οι οικοδομές δεν ερημώνουν εντελώς πια.
Στην δικιά μου οικοδομή οι μισοί
ένοικοι είναι παρόν. Σήμερα δεν άκουσα καμιά φωνή από τα διπλανά διαμερίσματα
και ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι το ανοιγόκλεισμα της
πόρτας. Σαν να είναι μια ημέρα πένθους για αυτούς. Η παραμονή τους εδώ, ίσως
ήταν ένα από τα τελειωτικά χτυπήματα σε μια ανεξέλεγκτη πορεία οικονομικής
κατρακύλας.
Κάτι τέτοιες ημέρες γιορτινές
θαρρείς πως φτιάχτηκαν για στεναχώρια. Αυτοί που είναι ακόμη στην πόλη
μελαγχολούν που δεν είναι στην θέση αυτών που λείπουν αλλά πολλές φορές και αυτοί που λείπουν
κοιτάζουν άχαρα τα εκεί μέρη γιατί αυτό που ζούνε δεν ανταπεξέρχεται σε αυτό
που περίμεναν τόσους μήνες.
Συνεχίζουν και ζούνε όμως όσοι δεν βάζουν
τέλος στην ζωή τους με δύο πράγματα που προφανώς προκύπτουν σαν ενστικτώδεις
μηχανισμοί. Την απαξίωση και την ελπίδα. Απαξίωση για αυτό που χάνουν θεωρώντας
το τετριμμένο και ανούσιο και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και ευτυχώς η
ελπίδα για πολλούς είναι βάσιμη.
K.Igano
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου