Το καλοκαίρι μέσα στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές της πόλης
επικρατεί μια μυστηριώδες χαοτική ατμόσφαιρα. Τα παράθυρα από όλα τα
διαμερίσματα ανοίγουν και οι φωνές όλων των ανθρώπων γίνονται ένα. Μόνο που δεν
μπορείς να προσδιορίσεις πάντα από πού προέρχεται η κάθε μία καθώς και την
σημασία της. Αναστεναγμοί από γέρους, συζητήσεις μεσηλίκων γυναικών από τα
απέναντι μπαλκόνια, κλάματα από μωρά, γαυγίσματα, ήχοι ακατονόμαστων πράξεων,
ξερόβηχας από καπνιστές, έντονοι διαπληκτισμοί σε οικογένειες, τηλεοράσεις στο
τέρμα Όλα γίνονται ένα. Και για μια στιγμή συλλογίζεσαι λίγο διαφορετικά .Για κάτσε ρε συ. Πως
είναι δυνατόν να μας έχουν πείσει τόσους πολλούς ανθρώπους να ζούμε στοιβαγμένοι σε αυτό το
άθλιο μέρος; Μήπως είναι κάποιο πείραμα η όλη φάση σαν τα reality shows όπου μας παρακολουθούν και στο τέλος θα
αναδείξουν τον νικητή; Μήπως θα διαδραματιστεί κάποια σκηνή όπως στην ταινία The game όπου
θα βγει κάποιος να φωνάξει «έκπληξη!» και μετά θα πει «μην ανησυχείτε ήταν ένα αστείο όλα, από τώρα και στο εξής
μπορείτε να ζήσετε κανονικά»;.
Και μετά από αυτήν την εξωπραγματική σκέψη συνεχίζεις και
παρατηρείς με τον ιδρώτα να κυλάει στο κορμί σου. Βλέπεις τον κόσμο που κρυβόταν όλο τον χρόνο πίσω από τα τούβλα και τα μπετά, να
κάθεται το βράδυ και να καπνίζει τσιγάρα με μελαγχολικό ύφος έχοντας
ακουμπισμένους τους αγκώνες στα κάγκελα, κοιτώντας την μαύρη πίσσα του δρόμου
που βγάζει την θερμότητα που μάζευε όλη την ημέρα από τον ήλιο και ενίοτε να
κρυφοκοιτάζει τις ζωές των άλλων προσπαθώντας να αρπάξει στιγμές από αυτές.
Ξαφνικά θυμάσαι τα περασμένα καλοκαίρια
και βγαίνει από μέσα σου ένας βαθύς αναστεναγμός. Συνειδητοποιείς ότι πέρασε
ένας χρόνος από την τελευταία φορά που έζησες το ίδιο σκηνικό. Που θα πάει θα
το συνηθίσεις πάλι…
K.Igano
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου