3 τα ξημερώματα της Τρίτης και ο ύπνος για άλλη μια φορά με έχει αποχαιρετήσει με άσπρο μαντίλι. Σύμφωνα με έρευνες το περπάτημα είναι ένα από τα καλύτερα βοηθήματα για να κοιμηθείς. Οπότε αποφασίζω να βγω για μια γύρα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
H μόνη ύπαρξη που κινείται είναι η δική μου. Σου δημιουργείται μια υπερκόσμια αίσθηση ανασφάλειας τις πρώτες φορές που θα θελήσεις να πας για περίπατο τέτοια ώρα, αλλά παράλληλα είναι η καλύτερη στιγμή για μοναδικές εμπειρίες.
Ένα σκυλάκι με πλησιάζει. Σταματάω για να χαϊδέψω τις κοντές τρίχες του κεφαλιού του. Βγάζει έναν ήχο ευχαρίστησης και με ακολουθεί.
Είναι η καταλληλότερη στιγμή της ημέρας για να νιώσεις την ηδονική οσμή του φρεσκοψημένου ψωμιού που εξαπολύεται από τους φούρνους και εξαπλώνεται ανενόχλητη στους δρόμους λόγω της χαμηλής ατμοσφαιρικής ρύπανσης που επικρατεί τώρα.
Το σκυλάκι περπατάει ακόμη πίσω μου. Κινούμαι αρκετά γρήγορα και στρίβω πάντα στο πρώτο στενό που βρίσκω για να δω πως θα αντιδράσει αλλά αυτό είναι συνέχεια κοντά.
Είναι η ιδανική ώρα για να παρατηρήσεις το μέρος που ζεις. Δεν υπάρχουν κόρνες ούτε φωνές για να δημιουργήσουν περισπασμούς. Πως θα μπορούσες να δεις καλύτερα την Μόνα Λίζα; Αν ήταν δίπλα σου ένα κοπάδι φωνακλάδων τουριστών η αν θα ήσουν μόνος στο μουσείο του Λούβρου αφού είχε κλείσει; Εδώ βέβαια δεν υπάρχει κάποιο έργο του Ντα Βίντσι αλλά μία από τις πιο τρισάθλιες συλλογές κακόγουστης αρχιτεκτονικής.
Είμαστε μόνοι έξω στους δρόμους αλλά θαρρείς ότι βρισκόμαστε κάπου μέσα με όλες αυτές τις στοιβαγμένες οικοδομές που μας περικυκλώνουν. Θα μπορούσαμε να αποτελούμε ίσως και το σκηνικό ταινίας μικρού μήκους που θα παιζόταν σε κάποιο παρακμιακό φεστιβάλ. Τι τίτλο θα είχε άραγε; Α ναι το βρήκα «Το φρικιό και το αδέσποτο».
Καθώς το κοιτάζω διερωτώμαι για πόσο ακόμη θα συνεχίσει να με ακολουθεί και αυτό βγάζει ξανά το ίδιο ανατριχιαστικό γαλήνιο άκουσμα την ώρα που γονατίζω για να το χαϊδέψω.
Φτάνω έξω από την οικοδομή που μένω. Το αγγίζω για τελευταία φορά και κλείνω την πόρτα. Συνειδητοποιεί ότι θα με αποχωριστεί και ξεστομίζει μια πικρή φωνή. Είναι προφανές ότι θέλει να έρθει μαζί μου στο σπίτι.
Δεν με ρώτησε τι δουλειά κάνω, ούτε τι αυτοκίνητο έχω. Δεν με κοίταξε με αποδοκιμαστικό βλέμμα για τις τρύπες στα παπούτσια μου. Δεν με έβαλε να πω τι μπορώ να του προσφέρω για να το συγκρίνει με κάποιο άλλο υποψήφιο αφεντικό. Αν έρθει τελικά μαζί μου φαντάζομαι πως δεν θα με παρατήσει αργότερα για έναν άλλο άνθρωπο που θα του δίνει περισσότερα η θα το κάνει να περνάει καλύτερα. Δεν θα με κρίνει ποτέ για τους άβαφους τοίχους και για τα ξεχαρβαλωμένα σανίδια στο σαλόνι. Δεν το ενδιαφέρουν όλα αυτά. Θέλει να είναι δίπλα μου γιατί απλά μπορώ να του χαρίζω την συντροφιά μου και ένα χάδι.
Το έχω σκεφτεί καλά το θέμα του κατοικίδιου από καιρό και για διάφορους λόγους δεν γίνεται να το υιοθετήσω.
Ανεβαίνω τις σκάλες και μπαίνω στο διαμέρισμα. Το σπαρακτικό του κλάμα φτάνει μέχρι τον 3ο όροφο που βρίσκομαι. Η καρδιά μου θρυμματίζεται.
Μετά από λίγο κάποιες ανθρώπινες φωνές του απευθύνουν τον λόγο και απομακρύνεται μαζί τους. Βρήκε κάποιους άλλους φίλους μίας χρήσης.
Ο αριθμός των οικόσιτων ζώων στην πόλη τελευταία αυξάνεται με κολοσσιαίους ρυθμούς. Μια φίλη μου είπε πως η κρίση μας έχει φορτώσει με μπόλικη θλίψη και πολλοί βρίσκουν ένα αποκούμπι έτσι. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μίση είναι η παταγώδης αποτυχία να βρεθεί αυτό το στήριγμα στους ανθρώπους. Τα τετράποδα πλάσματα δεν έχουν τις απαιτήσεις του ψυχαναγκαστικού lifestyle του 21ου αιώνα και αυτό τα κάνει πιο προσιτά.
Μήπως θα έπρεπε τελικά να δίνουν μαθήματα με την συμπεριφορά τους σε εκπαιδευτήρια ανθρώπων;
Κ.Igano
*true story
Δημοσιεύτηκε αρχικά στο site της lifo εδώ
